Miron

W samym środku zimy Miron, znany również jako "Katastrofa w garniturze" lub „Porażka pod krawatem” stał przed swoimi dwoma zastępcami, Felkiem Skonopi i Sławojkiem, rzucając im wyzwanie, które brzmiało jak wyrok: -Noc Kupały. Na plaży. Organizujecie. Zostało kilka miesięcy, musi się udać.

Sławojek czuł satysfakcję. Mógł wreszcie zrewanżować się Felkowi za obelgi, które słyszał wielokrotnie. Najbardziej zabolało go, gdy Mikuła nagrał jego przekleństwa i wyzwiska skierowane do bardzo ważnej urzędniczki. Felek nazwał go wtedy debilem. Pamiętał każde słowo.

Miron martwił się, że już tak łatwo się nie podnieca. Kiedyś byle gest, byle myśl przelotna, byle dotyk, nawet wyimaginowany, potrafił go rozpalić, zagotować wręcz. Tęsknił za tym, za tą łatwością, młodzieńczą żarliwością, zapałem i namiętnością. Lubił wspominać, jak jego ciało reagowało na te impulsy, jak szybko było gotowe na wyzwania, na kolejne kroki. Wprawdzie nie był długodystansowcem i szybko ulegał wyzwaniom, ale temperatura płomienia była wielka, aż niszcząca czasem.

Lena musiała to z siebie wyrzucić. Od kilku dni obserwowała nowo wybudowaną ulicę. Nierówny asfalt, brak studzienek kanalizacyjnych, zwisające kable elektryczne, wąskie chodniki, brak parkingów i ścieżki rowerowej. To katastrofa. W XXI wieku tak już się nie buduje.

Sławojek obudził się w swoim gabinecie na skórzanej leżance. Czuł tak przerażający ból głowy, że w pierwszej chwili nie wiedział, gdzie jest. Gdy się tylko poruszył, lekko podniósł, poczuł ciężar na żołądku, właściwie lekkość, gdyż treści tam zgromadzone pędziły gwałtownie w górę. Raz udało mu się powstrzymać co nieuniknione, ale za drugim razem obfity paw wylądował na dywanie nie ominąwszy leżanki, spodni i pantofli. Zapach przetrawionego alkoholu i świeżych wymiocin nie był najprzyjemniejszym powitaniem wczesnego poranka.

Miron siedział w swoim gabinecie, przeczuwając nowy problem. Jego zastępcy, Sławojek i Felek, właśnie weszli do pokoju z minami świadczącymi o kolejnym niepowodzeniu.

Oślica Roku: Wzruszenie, triumf i tajemnica sukcesu Alki Wolskiej. Oto opowieść o Alce Wolskiej, skromnej blondynce, która niespodziewanie otrzymuje prestiżową nagrodę "Oślicy Roku". Zanurz się w świat intrygi, gdzie sukces, wyróżnienia i uznania nie zawsze są tym, czym się wydają. Poznaj tajemnicze kulisy, które przyczyniły się do tego niesamowitego wydarzenia, i odkryj, jak Alka radzi sobie z nowo zdobytą sławą. Czy to wszystko jest prawdziwe, czy tylko misternie uknuty plan? Odkryj tę fascynującą historię, pełną emocji, zaskakujących zwrotów akcji i nieoczekiwanych odkryć.

Miron z zainteresowaniem przyglądał się naradzie w gabinecie Sławojka. Brakowało Dobowskiego, który stracił posadę za sprawą wojewody, brakowało Zarackiego z tego samego powodu. Najwyraźniej Sławojek, Filip Skonopii i Alka Wolska toczyli jakąś wojenkę.

Lena odpowiada na naszym mieście za inwestycje. Nie lubi swojej pracy, nie rozumie wielu rzeczy, ale co miesiąc na jej konto spływa suma podobna do zarobków samego Mirona. To co ma robić? Siedzi tu i stara się, ile może, by się nie narobić. Nie wyróżnia się na tle ekipy Mirona. Felek Skonopi działa w internetach, Sławojek urządza balangi z cygarami i whisky, Miron w kółko układa pasjanse, ona maluje paznokcie i chodzi do fryzjera.

Wzruszenie odebrało Alce Wolskiej mowę. Nie mogła wydukać ani jednego słowa. Pewien portal przyznał jej nagrodę Oślicy Roku. Tak długo czekała na ten sukces. Musiała opanować wzruszenie. Kilka smarknięć w kawałek papieru toaletowego, na koniec wytarcie nosa w rękaw ciasnej marynarki i zaczęła przemowę.

-Halo, Kuba? Czy to ty? -A kto mówi? -Jeśli to nie Kuba, to moje nazwisko nic panu nie mówi. A jeśli Kuba, to powiem, że Miron mówi, ten Miron, ja Miron. -Dzień dobry Mironie, co potrzeba ci załatwić? -Jest interes do zrobienia, ale sam nie mogę tego zrobić, bo oświadczenia, bo opozycja.

Sławojek nie należał do ludzi o zbyt nachalnej inteligencji. Bliżej mu raczej było do tumana. Zrobili go kiedyś po znajomości jakimś księgowym, ale za żadne skarby nie potrafił zgłębić tajników tego zawodu. Nigdy nie odróżniał winien od ma, nie wiedział co to zobowiązania, a co to należności. Miał trochę szczęścia, że podlegli mu pracownicy ciągnęli robotę za niego.

Miron Porażka kończył układać kolejnego pasjansa. Dobrze mu dzisiaj szło, udało się ułożyć aż cztery na dziesięć. Do końca kadencji ma zamiar przełączyć poziom trudności tak, by komputer już mu nie podpowiadał kolejnych ruchów. Pasjanse dobrze mu robiły na psychikę. Mógł sporo myśleć.

Sala teatru w naszym mieście pękała w szwach. Miejsca były zajęte co do jednego, na schodach stały dostawki. Jedynie fotele dla Mirona, Sławojka i Felka Skonopi były na razie puste. Publiczność okazywała ekscytację. Ten teatr zawsze pokazywał coś wyjątkowego. Przedstawienia opowiadały o miłości, przyjaźni, o relacjach z rodzicami, o związku wnuków i dziadków. O sprawach ważnych i uniwersalnych. Widzowie za każdym razem nagradzali występy długimi brawami mając łzy wzruszenia w oczach. Nie inaczej miało być i tym razem.

Tuż po Nowym Roku w gabinecie Mirona panował entuzjastyczny nastrój.

-Jesteśmy tutaj, by przekazać informację, bardzo dobrą informację, informację taką, że po kilku latach nasze miasto odzyskało dworzec kolejowy -głos Felka Skonopi dobiegał z ekranu komputera. Miron i jego towarzysze partyjni stali pochyleni i słuchali w skupieniu.

Felek Skonopi siedział w kąciku, wzrok miał wbity w podłogę. -Dobrze chociaż, że Mironowi się upiekło -powiedziała smutno Babkowska. -O tobie Felek i tak wszyscy wiedzą, że kłamiesz nawet wtedy, gdy mówisz dzień dobry. W twoim przypadku szkody są najmniejsze.

Światło w gabinecie Mirona było zgaszone, jedynie przez żaluzje wpadały promienie latarni. Zbliżała się noc. Zgarbiony Miron siedział przy biurku i płakał, a właściwie łkał.