Miron

Poranek był bardzo sympatyczny, ale Miron tego nie dostrzegał. Odpoczywał w swoim gabinecie po Dniu Nauczyciela i po wyborach.

Kolejna odsłona humorystycznej opowieści o Mironie.

Kolejna odsłona humorystycznej opowieści o Mironie.

-Sławojek, jesteś nam bardzo potrzebny -Felek Skonopi miał zatroskaną minę. -Jesień idzie i ludzie niedługo włączą grzejniki. Musimy obiecać im jakąś obniżkę. Masz jakiś pomysł? -No tak, oczywiście. Jak trwoga to, kurwa, do boga -Sławojek jak zwykle mieszał sacrum z profanum. -Miron ma kilka miesięcy do wyborów i zorientował się, że na cieple może się przejechać. Wołajcie tu mi prezesa od ciepła.

-Po moim trupie, kurwa. Po moim trupie. Czy wam zupełnie odwaliło? -Sławojek ryczał na cały głos. Twarz mu poczerwieniała, ręka w której trzymał szklaneczkę z drogą służbową whisky, drżała tak, że bursztynowy płyn wylewał się na dywan wykonany w Persji, znaczy w Iranie, na specjalne zamówienie urzędu. Drogi był, jak cholera. -Ja wam dam dom seniora, ja wam kurwa dam.

Miron siedział za swoim ogromnym biurkiem w luksusowo urządzonym gabinecie. Na blacie stał szybki komputer do układania pasjansów, drugi był schowany w schowku na mopy pod schodami.

Alka Wolska była w swoim żywiole. -Pana czas się skończył -usłyszał radny opozycji, gdy tylko zaczął wypowiedź. -Zostało panu 5 sekund -drugi radny też mógł czuć zaskoczenie po kilku słowach.

W naszym malowniczym miasteczku, gdzie dzieci bezpiecznie biegały po ulicach i chodnikach, miały znowu pojawić się TiR-y. Miron uznał bowiem, że potrzebna jest droga, ale nie byle jaka! Droga dla Tirów. Przez środek miasteczka. Wszyscy byli zdziwieni, ale Miron tłumaczył, że to krok ku nowoczesności.

Miron, urzędnik w garniturze, który od lat nie widział pralni, miał świetny pomysł. Wszystko zaczęło się od niewinnej rozmowy przy kawie, czy prosecco.

Lato w naszym mieście trwało nieproszone. Miron od zawsze uważał, że turyści to samo zło, łażą wszędzie, brudzą, a na koncerty miejskie przychodzić nie chcą. Na ulicach, chodnikach i plażach naszego miasta panował wieczny nieład. Po co sprzątać, jak i tak za chwilę stonka nabałagani. Nawet ptaki nie musiały czekać na dzień śmigusa-dyngusa, żeby zapaskudzić ubrania przechodniów, a ławki na centralnym placu pełniły funkcję toalet dla ptasiego świata.

Miron był dumny z sielankowej atmosfery w jego gabinecie i spokojnego trybu życia, aż do dnia, gdy wybuchł pożar w jednym z parterowych domów. Na szczęście nikt nie odniósł poważnych obrażeń, ale dom wymagał małego remontu, więc mieszkańcy zostali tymczasowo przeniesieni do hotelu, niektórzy postanowili mieszkać w namiotach nieopodal budynku.

W gabinecie Mirona panowała dość nieprzyjemna atmosfera, choć przez okno wpadały miłe promienie wrześniowego słońca. Wszyscy patrzyli to na Sławojka, to na Felka Skonopi. Czerniawska nerwowo mieszała posłodzonego szampana, Alka Wolska co rusz poprawiała łańcuch ze złotym ptakiem.

Miron smutno patrzył na pustą widownię festiwalu, który z takim entuzjazmem i dumą organizował. Pół miliona złotych później, futurystyczny festiwal miał swoją premierę, która zaskoczyła wszystkich... swoją bezludnością.

Słońce przygrzewało nad naszym miastem, kiedy Miron siedział w swoim klimatyzowanym gabinecie. Kolejne spotkanie z rybakiem znad rzeki zbliżało się wielkimi krokami. W międzyczasie Miron podjął wysiłek, aby zrozumieć perspektywę rybaka, ale jego team przekonywał go, że nie ma potrzeby, by przejmować się nieszczęśnikiem.

-No to co robimy? -Felek Skonopi siedział rozparty na kanapie. Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. -Nic już nie mamy tu do roboty w tym sezonie -Sławojek był równie zadowolony. -Udało się nam zepsuć wszystko, co było w naszym zasięgu. Rynek miejski martwy, nawet sklepy się pozamykały. Błonie martwe, nie ma mostków, chodniki rozwalone. Wyciąg nart wodnych pracował jeden dzień, by runąć do wody. Nigdy nie damy rady go odbudować. Smród na uliczkach, że oczy łzawią, śmietniki przepełnione. Wokół pełno much i robactwa. Plan wykonany.

-No to co robimy? -Felek Skonopi siedział rozparty na kanapie. Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. -Nic już nie mamy tu do roboty w tym sezonie -Sławojek był równie zadowolony. -Udało się nam zepsuć wszystko, co było w naszym zasięgu. Rynek miejski martwy, nawet sklepy się pozamykały. Błonie martwe, nie ma mostków, chodniki rozwalone. Wyciąg nart wodnych pracował jeden dzień, by runąć do wody. Nigdy nie damy rady go odbudować. Smród na uliczkach, że oczy łzawią, śmietniki przepełnione. Wokół pełno much i robactwa. Plan wykonany.

Babkowski siedział za biurkiem Mirona i pił szóste piwo. Puste puszki walały się na podłodze. Nie znosił whisky. Śmierdziała myszami lub kocimi siuśkami, nie umiał się zdecydować czym.

Miron zakończył połączenie i patrzył przerażonym wzrokiem na ekran drogiego służbowego smartfona.