#Miron

To był długi, męczący proces. Trwał wiele miesięcy – nie z winy sądu, który zachował pełną rzetelność i tempo, ale dlatego, że Sławomir Sieczkowski opóźniał jego przebieg. I wszystko po to, by doprowadzić do skazania za… słowa. Za krytykę, za ironię, za ocenę. Za to, co w demokratycznym społeczeństwie powinno być normą, a nie przestępstwem. Sławomir Sieczkowski, zastępca Karolczuka, nie wyszedł z ogłoszenia wyroku zadowolony.

-Ha, ha, ha. No jaja, jak berety -Felek Skonopi zanosił się śmiechem. -Ten radny Mądry to jest mądry inaczej. Wyskoczył z tym parkiem rozrywki jak głupi, jak Filip z Konopi. Sprzedał pomysł i teraz to będzie nasz pomysł.

W naszym malowniczym miasteczku, gdzie dzieci bezpiecznie biegały po ulicach i chodnikach, miały znowu pojawić się TiR-y.

Niby zima była w pełni, jednak miesiąc posiadający w nazwie luty, czyli oznaczający coś bardzo ostrego, silnego, zimnego, nie był zbyt luty.

-Aha! -Felek Skonopi wbijał wielką strzykawkę w kolejnego pączka. -Aha!

Ekipa siedziała w gabinecie Sławojka. Jedni na kanapie, inni na krzesłach, jeszcze inni na parapetach. Dobowski jak zwykle wywalił się na fotelu Sławojka. Nogi z brudnymi butami leżały na biurku, topiący się śnieg brudził leżące tam papiery.

Miron był dumny z sielankowej atmosfery w jego gabinecie i spokojnego trybu życia, aż do dnia, gdy wybuchł pożar w jednym z parterowych domów. Na szczęście nikt nie odniósł poważnych obrażeń, ale dom wymagał małego remontu, więc mieszkańcy zostali tymczasowo przeniesieni do hotelu, niektórzy postanowili mieszkać w namiotach nieopodal budynku.