Papież na Ziemi Augustowskiej

Cofnijmy się kolejne 10 lat. Dla mnie 4 i 18 czerwca 1989 roku były dniami niezwykle ważnymi. Wybory do sejmu miały dwie tury. Po raz pierwszy z własnej woli poszedłem do wyborów i oddałem ważny głos. Za komuny od 18 roku życia chodziłem na wybory, bo moja mama bała się, że komuniści mogą mi zaszkodzić a to w szkole, a to na studiach, ale wrzucałem głos nieważny lub zabierałem kartę do głosowania do domu. Nie był to akt bohaterstwa, a raczej symboliczny bunt przeciwko systemowi. Jak wielu uważałem, że system komunistyczny jest nie do obalenia. Przyznam się, że z trudem wyobrażałem sobie, że Polska może być normalnym krajem i wybory z czerwca 1989 roku, utworzenie rządu Tadeusza Mazowieckiego traktowałem jak sen, jak cud. W czerwcu 1989 roku wstrząsnęły mną dwie rzeczy. Pierwsza, że do wyborów nie poszło prawie 40% Polaków, druga, że komuniści dostali w tych wyborach całkiem sporo głosów. I jeszcze muszę wspomnieć o mojej naiwności związanej z romantycznym charakterem. Otóż byłem przekonany, że dzień po wyborach wyjdę na ulicę i zobaczę nową, lepszą, wspaniałą i kolorową Polskę. A zobaczyłem zapyziały, szary, brudny i biedny kraj jak przed wyborami. Na moją wymarzoną Polskę musiałem czekać jeszcze całkiem sporo lat.