Szczepienia ochronne. Fakty nie mity
Okres wylęgania choroby wynosi około 10-14 dni. Objawy to wysypka, ból brzucha, wysoka temperaturą. Tyfus może prowadzić do powiększenia śledziony i wątroby. W przebiegu choroby na języku pojawia się suchy brunatny nalot. Pałeczki duru brzusznego mogą powodować uszkodzenie wątroby, zapalenie płuc, uszkodzenie mięśnia sercowego, zapalenie stawów i kości, zapalenie opon-mózgowo-rdzeniowych, a w konsekwencji brak leczenia może prowadzić do śmierci. Obecnie w Polsce nie stwierdzono zachorowań na dur brzuszny od ponad 2 lat.
W 2019 roku zdiagnozowane były 3 przypadki, z czego każda chora osoba była hospitalizowana. Najwięcej zachorowań w Polsce zdiagnozowano po II wojnie światowej – 7975 przypadków i 478 zgonów. Dur brzuszny jest chorobą endemiczną, największe ryzyko zakażenia występuje w krajach, które cechuje niski poziom higieny oraz brak kanalizacji i dostępu do czystej wody. Najwięcej zachorowań występuje w rejonach Azji Południowej, Wschodniej, Afryce i Ameryce Południowej. Na tych terenach rocznie odnotowuje się nawet do 33 milionów zachorowań i do pół miliona zgonów. Szczepionka przeciwko durowi brzusznemu należy do grupy szczepień zalecanych i odpłatnych. Szczepienie zaleca się pracownikom służb komunalnych, a także osobom podróżującym do krajów o niskim poziomie higieny oraz z wysoką liczbą zachorowań. Szczepionki inaktywowane są podawane osobom do 60 roku życia i dzieciom powyżej 5 roku życia. Podaje się 3 dawki z zachowaniem odstępów czasowych 0, 1 i 12 miesięcy. Szczepionki polisacharydowe są podawane podskórnie lub domięśniowo dorosłym i dzieciom powyżej 2 roku życia. W przypadku tej szczepionki podawana jest jedna dawka. Zaleca się szczepienie przypominające- pojedynczą dawka co 3 lata.
Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Augustowie
Napisz komentarz
Komentarze